Το κείμενο είναι από Nikolaos Foukarakis
Παρασκευή 30 Γενάρη 1969 -Οροπέδιο Λασιθίου-Τοποθεσία Βουρλίδια χωριού Καμινάκι
Ημέρα θυσίας 2 Ελλήνων πιλότων της
Πολεμικής μας Αεροπορίας
Λες και ήταν χθες σαν να μην έχουν περάσει 49 χρόνια από τότε αλλά το παιδικό μυαλό αποτυπώνει βαθιά στην μνήμη εικόνες και συμβάντα που είδε και έζησε και ειδικότερα συμβάντα όπως το τραγικό αυτό δυστύχημα .
Το Λασίθι ήταν χιονισμένο ακόμα αυτήν την μέρα καθώς είχε προηγηθεί τις προηγούμενες ημέρες μια μεγάλη χιονιά που συχνά βλέπαμε στο Λασίθι εκείνα τα χρόνια.
Ο καιρός αν και είχε κοπάσει ένα -δυο μέρες πριν υπήρχε πολύ χιόνι ακόμα μέσα στα χωριά αλλά ιδιαίτερα στα γύρω βουνά το χιόνι ήταν ακόμα πολύ περισσότερο.
Η κυκλοφορία στο κεντρικό επαρχιακό δρόμο γινόταν κανονικά όπως και στα σοκάκια στα χωριά που οι άνθρωποι μπορούσαν να κινούνται αλλά με δυσκολία.
Εκτός από το πολύ χιόνι στα γύρω Λασιθιώτικα βουνά τα σκέπαζε και μια πυκνή ομίχλη η οποία συνηθίζεται να υπάρχει μετά από κάθε χιονιά λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας και υψομέτρου.
Ήταν δύο με τρεις η ώρα περίπου μετά το μεσημέρι μόλις επέστρεφα στο σπίτι μας μετά από τα παιγνίδια στα χιόνια με τα άλλα παιδιά του χωριού .
Την ώρα που έκανα το βήμα να περάσω το κατώφλι του σπιτιού για να μπω μέσα ακούω ένα μακρόσυρτο δυνατό βουιτό και μετά ένα τρομακτικό κρότο σαν να άνοιξε η γη κάτω από τα πόδια, κοιτάζω τριγύρω και στα 3 περίπου χιλιόμετρα από το σπίτι μας ακριβώς απέναντι και δυτικά του διπλανού χωριού Καμινάκι στην τοποθεσία Βουρλίδια βλέπω μια μεγάλη λάμψη και στην συνέχεια να ακολουθεί ένας μακρόσυρτος κρότος που ίσως να ακούστηκε έτσι επειδή το σημείο εκείνο είναι χαράδρα και με τα τριγύρω άλλα Λασιθιώτικα βουνά να δημιουργήθηκε δυνατός αντίλαλος που φάνηκε σαν να κράτησε πολύ ώρα ο ήχος από τον κρότο .
‘Ολοι τότε μικροί μεγάλοι αρχίζαμε να τρέχωμε για το σημείο εκείνο
όσο μπορούσαμε βέβαια καθώς το χιόνι που υπήρχε ακόμα μας δυσκόλευε.
Φτάνοντας στο χωριό Καμινάκι και στην δυτική πλευρά του εκεί που πλέον έπρεπε να τραβήξουμε το μονοπάτι έξω από το χωριό για το σημείο εκείνο με πολύ κόσμο να έχει συγκεντρωθεί εκεί.
Από εκεί και πέρα όμως το χιόνι ήταν ιδιαίτερα πλέον δύσβατο όμως παρ’όλη την δυσχέρεια που υπήρχε προσπάθησα να προχωρήσω αν και 7 μόλις χρονών όμως μετά από κάμποσα μέτρα σταμάτησα δεν μπορούσα να συνεχίσω και επέστρεψα πίσω εκεί που ήταν ο πολύς κόσμος απογοητευμένος καθώς δεν τα κατάφερα.
Στο σημείο εκείνο θυμάμαι κάποιον πανωελλαδίτη χωροφύλακα του Αστυνομικού Σταθμού Ψυχρού που τον έλεγαν Άγγελο να τρέμει από το άγχος του και μη γνωρίζοντας τι μπορεί να κάνει καθώς τα είχε και αυτός χαμένα να φωνάζει στον κόσμο να μην προχωρά προς την θέση του δυστυχήματος αλλά άσκοπα το έκανε καθώς οι πιο μεγάλοι στην ηλικία δεν υπάκουαν στην εντολή του.
Στην συνέχεια απογοητευμένος πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το χωριό και σε λίγο χρόνο από τους πρώτους που επέστρεψαν από το σημείο μάθαμε τι περίπου είχε συμβεί.
Δυο βομβαρδιστικά αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας που εκτελούσαν εκπαιδευτική πτήση εξαιτίας της πυκνής ομίχλης που υπήρχε και λόγω κακών καιρικών συνθηκών προσέκρουσαν στο σημείο αυτό του όρους της Δίκτης (θέση Βουρλίδια) όπου δυστυχώς βρήκαν ακαριαίο θάνατο.
Άρχισε να νυκτώνει κάποιοι που επέστρεφαν από το σημείο του δυστυχήματος μιλούσαν για τους διαμελισμένους πιλότους με κομμάτια του σώματος τους πάνω στους πρίνους και στα κατσοπρίνια τα δε συντρίμμια από τα αεροσκάφη να έχουν διασκορπιστεί σε μια μεγάλη ακτίνα.
Αξέχαστη θα μου μήνει η εικόνα όταν αργά το βράδυ έφτασαν από τον τόπο δυο ασθενοφόρα με τους άτυχους πιλότους στην πλατεία του χωριού μου.
Είχα την περιέργεια να δω και άνοιξα την πόρτα στο ένα ασθενοφόρο και είδα μέσα σε δυο λευκούς σάκους τα διαμελισμένα αθρώπινα μέλη των χειριστών.
Μετά από λίγες μέρες ακουγόταν ότι έφτασε μια μαυροφορεμένη γυναίκα και αναζητούσε να βρει τον τόπο του δυστυχήματος και λεγόταν ότι ήταν η μάννα του ενούς πιλότου που τον είχε μοναχοπαίδι.
Δυστυχώς πέρα από την γρήγορη περισυλλογή των διαμελισμένων μελών των άτυχων πιλότων η πολιτεία δεν ασχολήθηκε με την περισυλλογή των συντριμιών των αεροσκαφών που στην συνέχεια κάποιοι προσπάθησαν να τα μαζέψουν για να κερδίσουν από την πώληση των μετάλλων τους.
Πριν λίγα χρόνια με αφορμή την ανεύρεση του κράνους του ενός άτυχου χειριστή πιλότου από κάτοικο του Λασιθίου και την παράδοση του στην Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας ξεκίνησε η διαδικασία μαζί με τον Δήμο Οροπεδίου έστω και μετά από 44 χρόνια να στηθεί στο χωριό Καμινάκι ένα μνημείο που να θυμίζει σε όλους μας την θυσία των άτυχων χειριστών -πιλότων που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος.
ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΤΩΝ 29 ΜΕ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΠΑΤΡΑ
ΑΝΘΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΙΠΕΡΑΚΗΣ ΕΤΩΝ 24 ΜΕ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΑΚΟΥΜΙΑ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ 115 Π.Μ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΤΗΣΗΣ ΜΕ Α/Φ
F-84F THN 30-01-1969 ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΒΟΥΡΛΙΔΙΑ ΟΡΟΠΕΔΙΟΥ ΛΑΣΙΘΙΟΥ
ΑΘΑΝΑΤΟΙ
